Onze kleine Olivia moest gisteren onder het mes. Als sinds januari kampte ze met een liesbreukje, en om erger te voorkomen werd een operatie gepland.
Om 10 uur waren we in het ziekenhuis, voor de zekerheid een kwartiertje vroeger. Het scheen op de operatie-afdeling nogal druk te zijn, dus uiteindelijk was het pas 12 uur toen ze onder zeil ging.
We hadden haar thuis goed voorbereid, maar ze wilde er niet echt praat over hebben. In het ziekenhuis ging de pijama aan, en hoewel ze al sinds de vorige avond nuchter was, hoorden we haar geen moment klagen of zeuren.
Om 11.15 u ging ik mee naar boven; zij in het grote rijdende bed, en papa erachter om een fotootje te trekken. Eenmaal boven moest mama een grote groene overall aan en een groene muts op. Olvia wilde er zelf ook eentje, en ook haar eenhoorntje kreeg er een aan. Daar ter plaatse duurde het nog een hele poos, waardoor mama wel een tikkie zenuwachtig begon te worden! Het feit dat er op zeker moment een aanstaande moeder in heftige barensnood (en midden in een wee!) binnen werd gesjeesd, droeg niet echt bij aan de feestvreugde...
Maar Olivia was rustig op zoek naar Wally ("Waar is Wally"- het boek), en toen was het eindelijk zover.
In de OK werden volop grapjes gemaakt door iedereen, vrnl over scheten. Het kapje waarmee ze werd weggemaakt zou een zoet geurtje afgeven, maar veranderen in een olifantenscheet! Hilariteit alom, maar Olivia werd hooguit wat flauw van al deze meligheid.
D'r maaiende armpjes en wegdraaiende oogjes waren niet echt prettig om te zien toen ze onder narcose werd gebracht, du ik was blij dat ik weg moest. Nadat ik Dr. Arntz nog eens op zijn hart had gedrukt goed voor mijn meisje te zorgen, verliet ik de OK.
Na 3 lange kwartieren wachten kregen we een seintje dat ze in de uitslaapkamer lag, en dit keer wilde papa per se mee naar binnen. Maar ik hoefde niet lang te wachten; na ongeveer 20 seconden kwamen ze naar buiten. Ze was goed wakker en aanspreekbaar, met een licht gesedeerd koppetje weliswaar.
Terug op zaal werd ze langzaamaan wat wakkerder, en wilde ze ranja drinken, en weer een kwartiertje later was ze klaar voor een paar soepstengels. Nog eens 5 minuten verder zat ze alweer volop te spelen op haar bed, fit, vrolijk en gezellig. Om half 5 mochten we naar huis, voorzien van een diploma voor getoonde dapperheid (Olivia- ikke niet!).
Thuis wilde ze graag tomatensoep, en daar at ze meteen maar 3 boterhammen bij op! Na een uurtje moest te naar het toilet voor een grote boodschap, en toen kwamen er wel traantjes. Door de druk voelde ze de wond natuurlijk, maar na een zetpilletje was het leed zo geleden.
Vanochtend werd ze gewoon op de normale tijd wakker, zonder pijn of wat dan ook. Ze bleef vandaag thuis, en morgen ook nog, maar donderdag mag ze weer naar school.
Morgenmiddag komt haar juf even op ziekenbezoek, dus gaan we morgen lekker cakejes bakken samen.
Ik ben blij dat het achter de rug is, blij dat ze nauwelijks pijn heeft gehad, en natuurlijk trots op mijn kleine stoere dametje!
Dit jaar had ik jammer genoeg alleen maar heel donkerpaarse in mijn tuin staan, dus dit zijn plaatjes van vorig jaar.
Vooral de vorm van de kelk is zo speciaal...hoe kan het toch zo groeien?
Onze kleine Olivia moest gisteren onder het mes. Als sinds januari kampte ze met een liesbreukje, en om erger te voorkomen werd een operatie gepland. 
Poesiëplaatjes van Roodkapje, pimpelmeesjes, halskettingen, muntjes en strikjes, jaaa, dat doet mijn hartje wel sneller kloppen...
En dan zul je op een zaterdagochtend maar wakker worden gedreund door het geluid van 3 kettingzagen...
Ik keek uit het raam, en zag dat de bossages van de buren gesnoeid werden. Althans dat dacht ik op dat moment nog. Dat leek me prettig, want in de zomer en het najaar hadden we veel overlast van 1 boompje, met een soort sierpruimpjes. Zodanig dat mijn looppaadje in een glibberige jambaan veranderde.
Maar ze bleven maar snoeien en kappen en zagen, en na een paar uur was alles geveld. Weg 10 meter hoge conifeer, weg laurierbossen, waaiboompjes, klimophagen... Dit over een lengte van zo´n 20 meter. ´s Anderendaags keek vanuit achterin mijn tuin naar voren...en kreeg een enorme shock! Overal zag ik plotseling huizen, daken en ramen...nooit geweten dat het er zo uitzag zonder groen...vreselijk...overal inkijk, weg privé...ik kon wel janken.
