Verlate vakantie-vertelsels

Het lukt me maar niet om regelmatig dingen te posten; een mens kan het zomaar ontzettend druk hebben met allerlei grote en kleine zaken. Maar nu ik me dan toch echt definitief moet terugtrekken uit het buitengebeuren ('s avonds buitenzitten is echt te koud, ondanks het dichte terras!) hoop ik weer wat meer tijd te kunnen besteden aan het bloggen.

De eerste twee weken van september waren we op vakantie in Spanje, allemaal heel leuk en gezellig, maar er waren ook gebeurtenissen die allesbehalve gezellig waren! Zo hebben we 3 dagen behoorlijk noodweer gehad (komt daar zelden voor), waarna we de volgende creaturen in het zwembad vonden:

Ze hielden zich dood, en Annabella had ze al in een tic-tac-doosje gestopt om ze na de vakantie aan de juffies te laten zien. Ik besloot ze te laten drogen (onder een zeefje-hoe vooruitziend!), maar toen we een uur later terug kwamen van een uitje, troffen we dus dit aan! Volop levende mini-vogelspinnen, toe maar! Ik heb nog dagen de kriebels gehad!

Oorspronkelijk waren wij trouwens ook slachtoffer van "Villaspanjehuren.nl", maar wij hadden enkel een aanbetaling gedaan waardoor wij niet ernstig gedupeerd waren. Ter plaatse zijn we nog op zoek gegaan naar de villa die aan ons was verhuurd....dit had 'm moeten zijn:

Gelukkig is Meneer De Oplichter afgelopen week gearresteerd! Niet dat we ons geld terugkrijgen, maar hij zal zich toch tegenover de rechter moeten verantwoorden waarom hij zoveel (500!) families een snertvakantie heeft willen bezorgen... Maar goed, wij hebben er weinig onder geleden, en hebben prachtige dingen gezien, onder andere dit adembenemende turkooizen zoutmeer in Guadelest...

Zucht...hoe een mens gegrepen kan worden door natuurschoon!

In datzelfde plaatsje was ook een klein kerkje, heel stil en sereen. Annabella en Olivia werden als het ware naar binnen gelokt door melodieus gezang, en begonnen spontaan langzame pirouettes te draaien...zo ontroerend om te zien...

Oja, de meisjes konden natuurlijk het land niet uit zonder een paar inheemse dansschoentjes!!

Qua rommelmarkten was het huilen met de pet op. Ze hebben alleen veel troep te koop, tegen woekerprijzen, dus gelukkig hoefden we geen extra koffer mee terug te laten vliegen!

Vero daarentegen, van "een sneller kloppend hart" was in Frankrijk wel geslaagd, en had ook aan mij gedacht! Ze maakte mij blij met dit fraaie bordje! Sinds de vakantie ben ik weer met van alles bezig geweest, maar dat komt weer wel in een volgende blog!

Hoezo stoer?

Al tijden praatte mijn 4-jarige oudste erover:"Ik wil gaatjes in mijn oren mama, net als jij, en Helena, en Djena!"

Tja, van mij mocht ze heus wel, maar nadat ik haar had uitgelegd dat het wel pijn zou doen en ze waarschijnlijk wel heel hard zou moeten gaan huilen, zag ze er toch maar vanaf...

Maar toen kwam op een dag Grote Jasmijn zomaar binnengehuppeld met spiksplinternieuwe oorbellen in en was haar interesse toch weer gewekt. En een paar weken later had Felice ook plotseling gaatjes in haar oren, dus het bleef een issue hier in huis.

Sinds een week of 2 legde ze aan jan en alleman haarfijn uit dat zij gaatjes ging laten prikken, dus aan mij de Zware Taak om ook maar eens een gaatje te prikken in mijn agenda! Want natuurlijk vind ik oorbellen hartstikke leuk, en o,o,o wat zijn ze snoezig; van die blonde kleutertjes met bloemetjes, lieveheersbeestjes of dolfijntjes in hun oortjes! En ja, ik gun het haar van harte, zo'n typisch meidendingetje. Ook komt het wel goed uit, met de naderende verjaardags- en 5-decembervraag: "wat voor cadeautje wil ze graag hebben??"

Maar och, mijn arme moederhart kromp ineen als ik eraan dacht hoe die metalen pinnen haar bovenaards zachte lelletjes zouden doorboren. Hoe ze het ene moment nog blij en opgewonden zou zijn, en hoe het volgende moment (TSJAK) de pijn en de desillusie van haar onbevangen snoetje zou afdruipen. De schrik, de plotselinge angst, het verraad des moeders ( "het doet maar eventjes pijn hoor schatje..."), het gegil, het door merg-en-been gaande gekrijs. Ik ken haar, een gevoelige snaar, een prinses-op-de-erwt, alles voelt ze in Keulen al aankomen, en wie zou het mogen het bezuren als madammetje haar pijn moest botvieren? Nou?

Kortom, papa moest maar een paar uurtjes vrijnemen, en het zou op vrijdagmiddag (met het hele weekend voor de boeg, waarin beide ouders zonodig ploegendiensten konden draaien om de zwaargehavende vrucht van hun schoot bij te staan met zetpillen, warme of koude compressen, urenlange K3-filmsessies, ijsjes en liters cola - in liefde en oorlog is alles geoorloofd nietwaar?) gaan gebeuren.

Ik haalde haar vanmiddag dus op van school, we aten een boterhammetje, en zodra papa thuis was, toog de ganse familie naar de juwelier. De jongste probeerde ook nog even haar zin door te drukken: "EN IK ZEG JA", zei ze toen de winkeldame haar veto had uitgesproken: "Nee, we mogen geen 3-jarigen prikken".

Annabella mocht een paar knopjes uitzoeken (met rode hartjes, zucht hoe ironisch- mijn moederhart huilde dikke rode tranen met tuiten op dat moment...), en toen de transactie voltooid was, mochten we achter plaatsnemen. (Ja, ik zag de meewarige blikken van de overige vrouwelijke klanten heus wel, ik voelde ze in mijn rug prikken toen ik mijn lammetje naar de slachtbank leidde..)

Ze wilde bij mij op schoot, en ik gaf haar nogmaals de kans om er van af te zien, maar nee, ze was vastbesloten en liet haar oortjes gedwee van stipjes voorzien.
Mijn hart klopte in mijn keel en ik moest echt de tranen wegdrukken, en toen er 2 dames ieder een oor onder schot namen kneep ik mijn dochter zowat fijn. De neiging om :"Nee, neem mij alstublieft, doet u dit mijn kind niet aan!!!" te roepen onderdrukkend, wachtte ik het fatale moment af. Iedere seconde leek wel minuten te duren en toen VLAMMMMM, schoot het peloton de knopjes erin.....

Geen kik gaf ze, ze bewoog niet, knipperde niet eens met haar ogen, kreeg geen kleur of niks. Ze stond op om zichzelf in de spiegel te bewonderen en keurde de actie goed met een smile van oor tot oor!

Ikzelf pinkte snel een traan uit mijn ooghoek weg, terwijl mijn moederhart zwol van trots om dit stoere kleine ding...hoe ze bij zichzelf gedacht had dat ze het wel aankon, en hoe ze op zichzelf had vertrouwd. Hoe ze zich veilig genoeg bij ons had geweten en gevoeld.
Vier jaar input van liefde, wijze woorden en niet aflatende zorg werpt toch zijn vruchten af, ziejenouwel!

"En nu wil ik bij Lieke gaan spelen, mama!" Huh? Niet toch even op de bank? Deed het dan echt niet een heel klein beetje pijn? Ze mocht het gerust wel toegeven, hoor. Maar nee, niks ervan, ze wilde naar haar beste vriendinnetje om de felbegeerde buit vol trots te laten zien.

Aangekomen bij Lieke werd ze uitgebreid bewonderd, en ik zag de ogen van diens moeder al wegdraaien toen het tot haar doordrong dat haar dochter binnen afzienbare tijd hetzelfde lot zou willen ondergaan.....
En tadááá, ziehier het resultaat! Ze ziet er prachtig uit, dit in tegenstelling tot mama, die er in ene een hoop grijze haren, een diepe fronsrimpel een zenuwtrek heeft bijgekregen....en dan durven ze nog te zeggen: kleine kinderen, kleine zorgen...zucht!

De kiloknaller!

Naast de grote kringloper in onze woonplaats staat een Snuffelloods. Die herbergt allerlei meuk, die ze eigenlijk niet goed kwijt kunnen in de winkel wegens te oubollig of incompleet en wat dies meer zij.

Echte schatten kun je er niet zo vinden, maar toch kan ik bij tijd en wijle de verleiding niet weerstaan om pakweg anderhalf uur in die smerige dozen te gaan staan wroeten naar dingetjes die toch mijn blik weten te vangen.

En iedere graaibeurt wordt eigenlijk wel weer beloond: een apart glaasje, een mooi gebloemd kopje of een te leuk blikje. Zo kom ik toch steeds weer met een vol tasje thuis (waar láát je het allemaal weer??). Aangezien je hier per kilo afrekent ( á € 1,= welteverstaan!) ben je nooit veel centjes kwijt. Aangenaam en spotgoedkoop tijdverdijf dus!

Leuk toch, van die oude blikjes, die iedereen eigenlijk wel ergens van kent?Schoteltjes zonder kopje, kopjes zonder schoteltje...ze zijn toch stiekem de moeite waard! Bovendien zijn ze bijzonder geschikt om een klein presentje van te maken: paar (zelfgebakken!) koekjes erop of chocolaatjes erin, folie met strik eromheen, et voila! Reden temeer om ze toch maar vooral te blijven kopen....

Ach, Van Nelle en Zeeuwse roomboterbabbelaars...sentiment....