vrijdag 2 oktober 2009

Hoezo stoer?

Al tijden praatte mijn 4-jarige oudste erover:"Ik wil gaatjes in mijn oren mama, net als jij, en Helena, en Djena!"

Tja, van mij mocht ze heus wel, maar nadat ik haar had uitgelegd dat het wel pijn zou doen en ze waarschijnlijk wel heel hard zou moeten gaan huilen, zag ze er toch maar vanaf...

Maar toen kwam op een dag Grote Jasmijn zomaar binnengehuppeld met spiksplinternieuwe oorbellen in en was haar interesse toch weer gewekt. En een paar weken later had Felice ook plotseling gaatjes in haar oren, dus het bleef een issue hier in huis.

Sinds een week of 2 legde ze aan jan en alleman haarfijn uit dat zij gaatjes ging laten prikken, dus aan mij de Zware Taak om ook maar eens een gaatje te prikken in mijn agenda! Want natuurlijk vind ik oorbellen hartstikke leuk, en o,o,o wat zijn ze snoezig; van die blonde kleutertjes met bloemetjes, lieveheersbeestjes of dolfijntjes in hun oortjes! En ja, ik gun het haar van harte, zo'n typisch meidendingetje. Ook komt het wel goed uit, met de naderende verjaardags- en 5-decembervraag: "wat voor cadeautje wil ze graag hebben??"

Maar och, mijn arme moederhart kromp ineen als ik eraan dacht hoe die metalen pinnen haar bovenaards zachte lelletjes zouden doorboren. Hoe ze het ene moment nog blij en opgewonden zou zijn, en hoe het volgende moment (TSJAK) de pijn en de desillusie van haar onbevangen snoetje zou afdruipen. De schrik, de plotselinge angst, het verraad des moeders ( "het doet maar eventjes pijn hoor schatje..."), het gegil, het door merg-en-been gaande gekrijs. Ik ken haar, een gevoelige snaar, een prinses-op-de-erwt, alles voelt ze in Keulen al aankomen, en wie zou het mogen het bezuren als madammetje haar pijn moest botvieren? Nou?

Kortom, papa moest maar een paar uurtjes vrijnemen, en het zou op vrijdagmiddag (met het hele weekend voor de boeg, waarin beide ouders zonodig ploegendiensten konden draaien om de zwaargehavende vrucht van hun schoot bij te staan met zetpillen, warme of koude compressen, urenlange K3-filmsessies, ijsjes en liters cola - in liefde en oorlog is alles geoorloofd nietwaar?) gaan gebeuren.

Ik haalde haar vanmiddag dus op van school, we aten een boterhammetje, en zodra papa thuis was, toog de ganse familie naar de juwelier. De jongste probeerde ook nog even haar zin door te drukken: "EN IK ZEG JA", zei ze toen de winkeldame haar veto had uitgesproken: "Nee, we mogen geen 3-jarigen prikken".

Annabella mocht een paar knopjes uitzoeken (met rode hartjes, zucht hoe ironisch- mijn moederhart huilde dikke rode tranen met tuiten op dat moment...), en toen de transactie voltooid was, mochten we achter plaatsnemen. (Ja, ik zag de meewarige blikken van de overige vrouwelijke klanten heus wel, ik voelde ze in mijn rug prikken toen ik mijn lammetje naar de slachtbank leidde..)

Ze wilde bij mij op schoot, en ik gaf haar nogmaals de kans om er van af te zien, maar nee, ze was vastbesloten en liet haar oortjes gedwee van stipjes voorzien.
Mijn hart klopte in mijn keel en ik moest echt de tranen wegdrukken, en toen er 2 dames ieder een oor onder schot namen kneep ik mijn dochter zowat fijn. De neiging om :"Nee, neem mij alstublieft, doet u dit mijn kind niet aan!!!" te roepen onderdrukkend, wachtte ik het fatale moment af. Iedere seconde leek wel minuten te duren en toen VLAMMMMM, schoot het peloton de knopjes erin.....

Geen kik gaf ze, ze bewoog niet, knipperde niet eens met haar ogen, kreeg geen kleur of niks. Ze stond op om zichzelf in de spiegel te bewonderen en keurde de actie goed met een smile van oor tot oor!

Ikzelf pinkte snel een traan uit mijn ooghoek weg, terwijl mijn moederhart zwol van trots om dit stoere kleine ding...hoe ze bij zichzelf gedacht had dat ze het wel aankon, en hoe ze op zichzelf had vertrouwd. Hoe ze zich veilig genoeg bij ons had geweten en gevoeld.
Vier jaar input van liefde, wijze woorden en niet aflatende zorg werpt toch zijn vruchten af, ziejenouwel!

"En nu wil ik bij Lieke gaan spelen, mama!" Huh? Niet toch even op de bank? Deed het dan echt niet een heel klein beetje pijn? Ze mocht het gerust wel toegeven, hoor. Maar nee, niks ervan, ze wilde naar haar beste vriendinnetje om de felbegeerde buit vol trots te laten zien.

Aangekomen bij Lieke werd ze uitgebreid bewonderd, en ik zag de ogen van diens moeder al wegdraaien toen het tot haar doordrong dat haar dochter binnen afzienbare tijd hetzelfde lot zou willen ondergaan.....
En tadááá, ziehier het resultaat! Ze ziet er prachtig uit, dit in tegenstelling tot mama, die er in ene een hoop grijze haren, een diepe fronsrimpel een zenuwtrek heeft bijgekregen....en dan durven ze nog te zeggen: kleine kinderen, kleine zorgen...zucht!

4 opmerkingen:

  1. oooh zucht ik heb je bericht met ingehouden adem in een ruk uitgelezen, geweldig, kippenvel, en een prachtige foto !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een verhaal...Ik moet direct terug denken aan toen ik 5 was en gaatjes kreeg. Ik weet nog dat ik ook zo trots was en kan me niet meer herinneren dat het pijn deed. Ik kan me jou wel voorstellen, de zorgen....Ze ziet er prachtig uit.
    Renata

    BeantwoordenVerwijderen
  3. diepe zucht...deze ervaring is wel zo ongelofelijk herkenbaar, kreeg er nu weer tranen van...en dat op de vroege ochtend...

    en wat schrijf je 't geweldig!

    stoere meid hoor Annabella, dat zegt wel wat!

    Groetjes, Veronique

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel herkenbaar, onze Meiss wilde ook heel jong gaatjes, en toen er eenmaal 1 in zat, wilde de andere niet meer hahaha... nu was ze vorig jaar 12 en wilde een extra gaatje, wat denk je na 1tje....hhaahaha... wat een mooie banner, prachtige paddestoelen

    BeantwoordenVerwijderen

Blog Widget by LinkWithin